Tańce standardowe

Walc angielski
Prosty rytmicznie, ruchy i obroty świadczą o silnym pokrewieństwie z walcem wiedeńskim, pochodzi z Anglii i po raz pierwszy został wykonany około roku 1910[potrzebne źródło] w Londynie. Takt 3/4, tempo 30 - 31 taktów/min., którego technikę i styl ustalono w Anglii w 1921 roku.[1]
Jest tańcem swingowym, także metronometrycznym i wirowym. Na początku pierwszego uderzenia tańczy się płasko, pod koniec zaczyna sie akcja unoszenia. W drugim kroku kontynuuje się unoszenie, zaś pod koniec trzeciego opada. Bardzo często nawet pary turniejowe popełniają błąd opadając w pierwszym kroku[potrzebne źródło]. Na turniejach tańca towarzyskiego jest tańczony przez pary jako pierwszy z tańców standardowych.
Walc angielski należy do klasycznych tańców turniejowych. Na kryteria oceny sędziowskiej składa się m.in. prawidłowe wykonanie wahadłowego ruchu pary,z różnymi wariantami unoszenia i opadania podczas każdego taktu. Niezwykle istotny jest także sposób trzymania partnerów, który przez cały czas tańczenia nie powinien się zmieniać, zaś sylwetki tancerzy powinny tworzyć subtelne linie. Walc angielski jest tańczony w kontakcie - ciała tancerzy stykają się od bioder aż do mostka partnerki,
Podstawowe figury to - obrót w prawo, chaase, wirówka, promenada, whisk, open telemark, tkacz, skrzydełko, wirówka w lewo, fallaway.

Walc wiedeński
taniec towarzyski, szybsza odmiana walca. Tempo walca wiedeńskiego wynosi ok. 60 taktów na minutę, co przy nieparzystym metrum (zazwyczaj 3/4) daje ok. 180 uderzeń na minutę. Charakterystyczne dla tego tańca są szybkie wirowe obroty. Po raz pierwszy został wykonany w 1815, podczas kongresu wiedeńskiego. Walc wiedeński należy do światowego programu tanecznego i jako taki jest tańczony na turniejach tańca towarzyskiego.

Historia tańca
Walc ten nazywany jest "wiedeńskim" ponieważ jego istnienie jako tańca salonowego rozpoczyna się w roku 1815, w czasie kongresu wiedeńskiego. Kiedy w Wiedniu po raz pierwszy zatańczono walca w obecności dworu, reakcje były różne – damy ostentacyjnie opuściły salę balową, uważając publiczne obejmowanie się w tańcu za niemoralne. Inni sugerowali, iż ciągłe wirowanie w walcu może wywoływać różnego rodzaju choroby, a nawet prowadzić do śmierci. Pomimo tych zastrzeżeń, do połowy dziewiętnastego wieku walc wiedeński stał się nieodłączną częścią balów na dworach prawie całej Europy, z wyjątkiem Anglii oraz Szwajcarii, gdzie długo wzbraniano się przed nim. Szczególne zasługi dla rozwoju walca miała muzyka tworzona przez tak znamienitych kompozytorów jak choćby Johann Strauss (np. Walc Cesarski, Nad Pięknym Modrym Dunajem, Schatz) oraz w późniejszym okresie Piotr Czajkowski (Walc Kwiatów, Wielki Walc).jest on w tempie umiarkowanym szybkim.

Charakterystyka
Walc wiedeński jest najstarszym turniejowym tańcem standardowym. Mimo iż istnieją tańce standardowe o bardziej dostojnych ruchach, jak np. fokstrot, to taniec ten na pewno można zaliczyć do najbardziej eleganckich tańców turniejowych. Tańczy się go do muzyki, najczęściej instrumentalnej, w metrum na trzy czwarte. W muzyce silnie akcentowane jest uderzenie "na raz". Ruchy w walcu wiedeńskim powinny być płynne. Najtrudniejsze jest uzyskanie efektu płynności. Na taniec ten składa się pięć podstawowych figur:
krok zmienny,
obrót w prawo,
obrót w lewo,
fleckerl w prawo,
fleckerl w lewo.
W turniejach, gdzie nie ma ograniczeń, co do figur również:
left whisk,
contra check oraz
pivot turn. Fokstrot, foxtrot - amerykański taniec towarzyski, dotarł do Europy około 1918 roku; metrum parzyste, rytm synkopowany, tempo szybkie.
Słowo "foxtrot" oznacza krok lisa - pochodzi od nazwiska aktora Harry'ego Foksa, który wprowadził do tego tańca kroki kłusujące.
Fokstrot uważany jest za jeden z najtrudniejszych tańców i nazywany "najtrudniejszym spacerem świata".
Odmiany fokstrota to: Slow-fox , Quickstep i Marsz-Fox.
Takt: 4/4
Tempo: 30-32 taktów na minutę, co przy takcie 4/4 daje 120 BPM (4 razy 30).
Spis treści
1 Zarys historii
2 Postawa taneczna
3 Rytm

FOXTROT

Zarys historii
Twórcą fokstrota był Amerykanin Harry Fox, aktor, który w 1913 roku wprowadził na scenę teatru pewną ilość specyficznych kroków dotąd nie spotykanych w balecie określanych mianem "Fox's Trot". Na początku fokstrot był tańcem dowolnym, bez ściśle określonych reguł. Taniec ten dawał tańczącym odprężenie, nie nastręczał trudności, tancerze poruszali się w praktycznie dowolny sposób. Jednakże w 1914 roku amerykański związek nauczycieli tańca ustalił pierwsze zasady tańczenia fokstrota, wprowadzono podział na kroki wolne i szybkie tańczone po linii prostej lub w obrotach w prawo. Taniec ten w dalszym ciągu był rozwijany przez angielskich nauczycieli tańca, którzy wzbogacili fokstrota o kroki boczne i określili rytm tych kroków: wolno, wolno, szybko, szybko.

Postawa taneczna
Typowa postawa do tańców standardowych (z wyjątkiem tanga). Partner ze swoją partnerką ustawiają się naprzeciwko siebie, przy czym są przesunięci, tak, że każdy na wprost swojej głowy ma prawe ramię partnera. Przesunięcie to po pierwsze umożliwia łatwiejsze wykonywanie obrotów, po drugie powoduje, że prawa noga wchodzi między nogi partnera, a lewa na zewnątrz jego nóg, przez co partnerzy nie zderzają się kolanami. Postawa jest naturalnie wyprostowana, partnerzy stykają się biodrami, twarze (zwłaszcza partnerki) zwrócone lekko w lewo, głowy uniesione. Partnerka dodatkowo nieznacznie odchyla tułów w lewą stronę. Prawa dłoń tancerza (palce razem złączone) znajduje się w okolicach lewej łopatki tancerki. Lewa dłoń partnerki na ramieniu partnera. Pozostałe ręce połączone unoszą się na wysokość głowy tancerki, tworząc w łokciach kąt ok. 120-140 stopni. Ramiona opuszczone swobodnie w dół, łopatki ściągnięte do tyłu. Łokcie w przybliżeniu na wysokości ramion. Linia prosta przechodząca przez łokcie i ramiona jest pozioma.

Rytm
Kroki mogą być wolne (S=1/2 taktu), szybkie (Q=1/4 taktu) i bardzo szybkie (1/8 taktu, rozliczane jako quick-and-quick). Podstawowy krok (Feather step - Three step) tańczony jest w tempie (SQQSQQ), przy czym można zaczynać w różnych częściach taktu (dla par początkujących najłatwiej będzie zacząć na raz). Bardziej zaawansowane figury są tańczone w zasadzie każda w innym rytmie.

Technika
Podobnie jak wszystkie tańce standardowe (z wyj. tzw. stylu amerykańskiego), fokstrota tańczymy w trzymaniu zamkniętym.
Najważniejszą cechą fokstrota jest połączenie otwartych figur z akcją swingową (akcja swingowa to przyspieszenia spowodowane swobodnym puszczaniem ciała, ruchem podobnym do wahadła w zegarze. Otwarte figury oznaczają, że na koniec taktu nie łączymy razem nóg, w przeciwieństwie do np. walca i nie ma w fokstrocie zatrzymań ruchu postępowego). Swing (przyspieszenie w ciele) jest w wolnym kroku, nie w szybkim. Dzięki temu para tańcząca fokstrota sprawia wrażenie, jakoby opadała podczas przyspieszeń akcji swingowej, a unosiła się podczas jej zatrzymań. Efekt wydłużenia kroku uzyskuje się poprzez wciśnięcie stopy w parkiet, przerolowanie od pięt do palców i odbicie się od parkietu.
Fokstrot ma charakter progresywny, częściej partner idzie do przodu, a partnerka do tyłu. Kroki do przodu na ogół stawia się od pięty w wolnych krokach, a od palców w szybkich (są wyjątki), podobnie, jak w pozostałych tańcach swingowych (to zresztą samo wychodzi naturalnie) i podobnie też nogi zaczynają ruch od biodra - także w krokach do tyłu (tylko w tangu od kolan).
Wiele figur jest wspólnych dla fokstrota i walca angielskiego (tylko ze zmienionym rozliczeniem), niektóre są wspólne dla fokstrota i quickstepa.




Quickstep

to taniec towarzyski należący do grupy tańców standardowych. Po raz pierwszy w Europie pojawił się w Anglii, w pierwszej połowie ubiegłego stulecia, będąc poniekąd szybką odmianą fokstrota. Podobnie jak fokstrot charakteryzuje się metrum parzystym (4/4). Przy tempie 48-50 taktów/min, quickstep jest najszybszym tańcem standardowym (od 2 do 8 kroków w takcie, średnio 4). Jak każdy z tańców standardowych jest tańczony w trzymaniu zamkniętym (nie dotyczy tzw. stylu amerykańskiego).
Quickstep należy do grupy tańców swingowych, jednak ze względu na szybkie tempo, akcja swingowa jest mniej wyraźna, niż w fokstrocie. (Akcja swingowa to przyspieszenia i zwolnienia ruchu podobne to wykonywanych przez huśtawkę, czyli swing po angielsku, będącej odpowiednio na dole i na górze).
Charakterystyczną cechą quickstepa są podskoki, sprawiające wrażenie, jakby tańcząca para poruszała się ponad powierzchnią parkietu oraz kicki (czyli wykopy nogami a powietrze). Choć w zasadzie nie wykonuje się podskoków, to szybkie tempo tańca sprawia, przy krokach tańczonych w tempie 8/takt (czyli rozliczanych jako quick-and-quick) tancerze samoistnie wznoszą się w powietrze. Charakterystyczne figury quickstepa, to np. Progressive Chasse (wrażenie unoszenia się nad parkietem), Woodpecker (z kickami) oraz Rocket (oba efekty na raz).
Na turniejach tańczy się go jako czwarty taniec standardowy, zaraz po walcu wiedeńskim.