Samba
to taniec brazylijski. Prawdopodobnie wywodzi się z tańca "w kółko" afrykańskich murzynów ze szczepu Bantu, bowiem samba turniejowa tańczona jest"po kole". Obecnie także jeden z tańców towarzyskich, wchodzący w zestaw pięciu tańców latynoamerykańskich obok rumby, cha-cha (czaczy), paso doble i jive'a.
Typowe tempo samby to ok. 55 taktów/min. W Sambie nałożone są na siebie dwa rytmy: rytm synkopowany (ósemka z kropką, szesnastka i ćwierćnuta), rozliczany jako na "raz-e-dwa" oraz rytm składający się z czterech ósemek, rozliczny jako "raz-i-dwa-i".
Podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich, figury podstawowe można tańczyć w trzymaniu zamkniętym (prawa dłoń partnerki trzymana przez lewą dłoń partnera mniej więcej na wysokości ich wzroku, lewa ręka partnerki leży luźno na prawym barku partnera, prawa dłoń partnera na lewej łopatce partnerki) lub w trzymaniu otwartym (prawa dłoń partnerki trzymana przez lewą dłoń partnera na wysokości bioder, lewa ręka partnerki oraz prawa dłoń partnera odprowadzone naturalnie do boku na wysokości barku).
Jednak poza rzadko tańczonymi figurami podstawowymi, samba ma charakter progresywny - tańcząca para szybko przemieszcza się po całym parkiecie. Samba zwana jest tańcem kochanków. Jest tam bardzo dużo ruchów intymnych, wyrażających uczucia. Ruch samby przypomina falowanie partnerów. W wielu figurach partnerzy kolejno obiegają się dookoła, jakby starając się przechytrzyć nawzajem i wyprzedzić w drodze do mety. Tańczenie samby może też przypominać bieganie po rozżarzonych węglach, na których trzeba jak najkrócej stawać, by się nie poparzyć. Natomiast w niektórych figurach, np. w Bota Fogos, stopy wykonują ruch, niczym grabie, lub nogi ptaka, zgrabiając znalezione skarby.
By zwiększyć dynamikę i progresję tańca, ciało jest utrzymywane nad przednią częścią stóp. Charakterystyczny falujący ruch w sambie w znacznej mierze wypływa z pracy przepony polegającej na wypychaniu do przodu bioder i potem ich powrocie do tyłu.
Na turniejach tańca samba tańczona jest jako pierwsza (na turniejach par zawodowych na ogół jako drugi) taniec latynoameRumba – latynoamerykański taniec towarzyski wywodzący się z Kuby.
Rumba towarzyska
Nazywana tańcem miłości lub tańcem namiętności. Wchodzi w skład dziesięciu tańców towarzyskich. Rumba rozliczana jest na "raz, dwa, trzy, cztery". Rozliczenie tempa kroku podstawowego to wolny, szybki, szybki. Trzymanie podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich może być otwarte (za jedną rękę) lub zamknięte (obiema rękoma). Ciężar ciała musi być stale utrzymywany nad palcami stóp. Chodzenie w tym tańcu odbywa się na nogach wyprostowanych w kolanach.
Partnerka w rumbie kusi i wymyka się, partner zaś prezentuje swą wybrankę i pozornie podejmuje jej grę, ale tak naprawdę to on prowadzi. Rumbę na turniejach tańca tańczy się jako trzecią z pięciu tańców latynoamerykańskich.
Rumbę towarzyską rozliczać możemy w dwóch rytmach: wspomnianym już raz, dwa, trzy, cztery czyli w rytmie square, ale także w rytmie cubana (cztery, raz, dwa, trzy).
Rumba to taniec, wymagający dobrej koordynacji ruchów i znakomitej kondycji fizycznej. Ale o tym tańcu nie decyduje jedynie technika, której można sie nauczyć, ale zaangażowanie w taniec, zmysłowość. "Bohaterką" tego tańca jest kobieta, emanujaca erotyzmem, który przenika każdy jej ruch, to na niej skupia się nasza uwaga. Rumba to przepełniony erotyzmem miłosny taniec, pełen zmysłów gestów i weżowych ruchów całego ciała. Dobrze zatańczona rumba to wręcz miniprzedstawienie teatralne. Używając wszystkich swoich wdzięków tancerka uwodzi mężczyznę, to patrzy mu w oczy, to znowu udaje, że go nie widzi, wzrokiem szuka innego, aby wzbudzić zazdrość partnera, zniewolić go i całkowicie nad nim zapanować. Kobieta, która tańczy rumbę, jest odważna i zmysłowa - i to właśnie powinien podkreślać strój.
Afrykańskie korzenie rumby
Wraz ze zniesieniem niewolnictwa na Kubie w 1886 r. ciemnoskórzy niewolnicy, którzy z braku środków materialnych oraz ziemi pod uprawę, nie mogli pozostać na wsi, przenoszą się na peryferie miast i miasteczek, dając początek tzw. solares (małe społeczności, osiedla, zamieszkane przez wiele rodzin).
Solares istniały już przedtem, jednak wraz ze zniesieniem niewolnictwa, liczebność ich mieszkańców znacznie wzrosła. Powstałe społeczności to mieszanka różnych afrykańskich plemion sprowadzonych na Kubę przez Hiszpanów, z białymi, którzy mieli zatrudnienie w zakładach czy sklepikach danego solaru.
W tym środowisku pojawiło się pojęcie imprezy zbiorczej zwanej rumba, od której wzięło się określenie rumbero w odniesieniu do osób dziś nazywanych imprezowiczami i rumbear w odniesieniu do wydarzeń imprezowych tak na Kubie, jak i na całych Karaibach.
Na początku, spowodowane skrajną biedą grup społecznych, które zamieszkiwały peryferie miast, instrumentami używanymi w rumbie były meble, artykuły gospodarstwa domowego i narzędzia pracy codziennej.
W niedługim czasie zaczęto używać pudeł (cajones), w których importowano dorsza, z powodu dobrej jakości drewna z jakiego były one wykonane. Muzyka z pudeł (stąd też zwrot rumba de cajón) towarzyszyła osobie, która śpiewała i wybijała rytm na patyczkach clave. Później pudła zostały zamienione na trzy bębny (tumba, llamador i quinto), które nazwano tumbadoras.
Ta struktura została powiększona przez kolejną osobę, która uderzała dwoma patykami w drewnianą podstawę jednego z bębnów. Było to znane pod nazwą cáscara. W końcu cáscara została zastąpiona przez instrument znany jako cata (pień drzewa z wydłubanym środkiem, zawieszony w powietrzu).
Z tych okoliczności, pod koniec wieku zrodziło się określenie: rumba de tiempo de España (rumba czasu Hiszpanii), aby można było praktykować rumbę na Kubie w czasach dominacji hiszpańskiej. Równie oczywisty jest wpływ na ten styl muzyczny plemion afrykańskich sprowadzonych na Kubę.
Rumba kubańska
Należy podkreślić, że rumba kubańska z towarzyską ma wspólną tylko nazwę. Zarówno muzyka jak i taniec są zupełnie różne.
Rumba składa się z trzech różnych stadiów muzycznych, które można pogrupować w następujący sposób: Diana - wstęp w postaci melodyjnego fragmentu bez spójnego tekstu, za to z krótkimi chaotycznymi frazami, które mają za zadanie stworzyć odpowiednią atmosferę
Décima - piosenkarz improwizuje, prezentując historię, która ma być głównym motywem w rumbie
Rompe la rumba - wkraczają instrumenty perkusyjne, przed muzyków wychodzi para tancerzy lub pojedynczy tancerz (w przypadku stylu columbia), a piosenkarz podkreśla jeden ze zwrotów z tekstu utworu, który będzie śpiewany przez chór jako refren na zmianę z improwizującym solistą.
W rumbie istnieją trzy style:
columbia - szybka rumba, którą tańczy mężczyzna. Składa się z ruchów akrobatycznych zapożyczonych z tańców takich jak "íremes" czy "diablito cubano", tańczonych przy akompaniamencie rytmu wybijanego przez bęben quinto. Chociaż La Columbia praktykuje się na Kubie, nie przeniosła się ona na pozostałe wyspy karaibskie.
guaguancó - najważniejszy ze stylów rumby. Charakteryzuje się częścią śpiewaną, w której jest opisywane jakieś wydarzenie lub jedna z postaci z danej społeczności. Taniec jaki towarzyszy temu stylowi Rumby to gra, w której partnerzy zalotnie starają się wzbudzić w sobie wzajemne zainteresowanie, a zarazem nie pozwalają zbliżyć się za bardzo do siebie. Mężczyzna próbuje w tym tańcu "zaszczepić" ("vacunar") kobietę, wykonując odpowiednie ruchy biodrami, przy czym kobieta usiłuje się zakryć, aby uniknąć "zaszczepienia" ("vacunao").
yambú - wolna rumba, gdzie tancerze robią ruchy charakterystyczne dla starszych ludzi. Tutaj, w odróżnieniu od guaguancó nie znajdziemy ruchów biodrami mającego na celu "zaszczepienia" tancerki. W yambú w części śpiewanej często się wstawia zwrot "en el yambú no se vacuna" - "w yambú się nie 'zaszczepia'", żeby zaznaczyć formę w jakiej powinno się tańczyć ten styl. Obecnie yambú praktykuje się tylko wśród profesjonalnych grup tanecznych na Kubie. rykański.
Cha-cha, cha-cha-cha
to najmłodszy kubański, latyno-amerykański taniec towarzyski w metrum parzystym 4/4 i typowym tempie 32-33 takty/min, wywodzący się z rumby i mambo. Taniec cha-chy opiera się na kroku chassis czyli kroku w formacie odstaw-dostaw-odstaw.Do tyłu są wykonywane kroki chasse tzw.back locki a w przód lock stepy.W cha-chy trzeba mieć mocne i przeprostowane nogi aby wyglądało to efektownie. W stylu i sposobie tańczenia zmieniał się bardzo często. Jego autorem był Pierre Lavelle. Początkowo ważna była forma staccato, która polegała na ostrym zginaniu i prostowaniu kolan. Z czasem została zastąpiona łagodniejszą, lecz równie rytmiczną akcją nóg. Forma taneczna cha-chy została ustalona dopiero w 1953. Po raz pierwszy zatańczono ten taniec w Niemczech w 1957, a Gerd Hadrich zademonstrował pierwsze kroki. Cha-cha ma w sobie dużo elementów rumby, beatu. Wiele osób uczy się tego tańca. Ma on umiarkowanie szybkie tempo.
Cha-chę akcentujemy na 1 i 3 miarę taktową. W kroku podstawowym schematem rytmicznym cha-chy jest grupa: ćwierćnuta, ćwierćnuta, dwie ósemki, ćwierćnuta (raz-dwa-trzy-cha-cha). W bardziej zaawansowanych figurach (ronda, timestepy) kroki wolne (ćwierćnuty) i szybkie (ósemki) mogą występować w rozmaitych połączeniach. Przeważnie kroki wolne wykonuje się, podobnie jak w rumbie, na przeprostowanych kolanach, zaś kroki szybkie na rozluźnionych. Podstawowa technika taneczna cha-chy jest bardzo zbliżona do techniki rumby. Główną zasadą techniczną są tzw. „przeprosty”, figury polegające na wyprostowywaniu kolan na ,,raz" oraz w figurze „lockstep” Również wiele figur w cha-chy zostało zaadoptowanych z rumby. W cha-chy także charakterystyczne są kokieteryjne ruchy, choć nie aż tak bardzo, jak w rumbie, bo ze względu na szybsze tempo jest na to mniej czasu.
Na turniejach cha-cha tańczona jest jako drugi taniec latynoamerykański, w kategorii par zawodowych – jako pierwszy.
Pasodoble
Pasodoble, paso doble (pasodoble, hiszp. podwójny krok) to hiszpański taniec w metrum 2/4. Tematycznie taniec ten przypomina walki na arenie torreadorów z bykami tzw. corridę. Partner występuje w roli toreadora (hiszp. torero), a partnerka odgrywa rolę byka.
Sam taniec składa się z trzech części:
wejście na arenę,
obrazuje samą walkę z bykiem i zabicie byka,
parada po zakończeniu walki.
Muzyka o charakterze marszowym wyzwala narastające napięcie, by przez poszczególne akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu. Typowe tempo: 60 taktów/min. Bardzo widowiskowy taniec, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia przyjmując pozy i wprowadzając nastrój, by ruszyć z pierwszym uderzeniem muzyki. Efektowne zatańczenie Paso doble wymaga od tancerzy dużych umiejętności i sztuki pełnej wyrazu. Pasodoble to jedyny taniec, w którym pary nie mogą sobie pozwolić na luki czy skróty w prezentowanej choreografii, ponieważ poszczególne części tańca mają ściśle określoną liczbę taktów. Każda część w muzyce kończy się mocno akcentowanym uderzeniem, na które tancerze przyjmują efektowną pozę, stanowiącą podsumowanie dotychczasowego etapu walki. Na turniejach tańca jest tańczony jako przedostatni taniec latynoamerykański.
Jive
Jive to taniec towarzyski, powstały w Ameryce po 1910.
Do Europy dotarł z amerykańskimi żołnierzami, początkowo pod nazwą jitterbug (ang. jitter - mieć tremę, podskakiwać nerwowo; bug owad, pluskwa), w 1940, jego odmianą jest boogie-woogie. Jest bardzo podobny do rock and rolla. Jive jest tańcem bardzo szybkim i dynamicznym. Kroki wykonuje się dynamicznie wbijając ciężar ciała w parkiet, tak jakby chciało się szybko porozgniatać te uciekające pluskwy. Typowe tempo to 42-44 takty/min, w kroku podstawowym występuje synkopowany rytm (raz-dwa, raz-es-dwa, raz-es-dwa), czyli 5 lub 6 kroków w takcie. W bardziej zaawansowanych figurach możliwe są rozmaite interpretacje rytmiczne. Charakterystycznymi cechami jive'a są szybkie kopnięcia oraz elastyczne akcje jazzowe z typowym przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej, by uzyskać większe przyśpieszenie i większą dynamikę na początku następnej frazy. Tańcząc jive'a należy mieć ciężar ciała z przodu. Na turniejach tańczony jako ostatni taniec latynoamerykański, gdyż jest to taniec najbardziej męczący.
Najbardziej charakterystycznymi krokami i figurami jive'a są między innymi American Spin, Fall Away Rock oraz Chasse Kontynuowane.
poniedziałek, 10 sierpnia 2009
niedziela, 9 sierpnia 2009
Tańce standardowe
Walc angielski
Prosty rytmicznie, ruchy i obroty świadczą o silnym pokrewieństwie z walcem wiedeńskim, pochodzi z Anglii i po raz pierwszy został wykonany około roku 1910[potrzebne źródło] w Londynie. Takt 3/4, tempo 30 - 31 taktów/min., którego technikę i styl ustalono w Anglii w 1921 roku.[1]
Jest tańcem swingowym, także metronometrycznym i wirowym. Na początku pierwszego uderzenia tańczy się płasko, pod koniec zaczyna sie akcja unoszenia. W drugim kroku kontynuuje się unoszenie, zaś pod koniec trzeciego opada. Bardzo często nawet pary turniejowe popełniają błąd opadając w pierwszym kroku[potrzebne źródło]. Na turniejach tańca towarzyskiego jest tańczony przez pary jako pierwszy z tańców standardowych.
Walc angielski należy do klasycznych tańców turniejowych. Na kryteria oceny sędziowskiej składa się m.in. prawidłowe wykonanie wahadłowego ruchu pary,z różnymi wariantami unoszenia i opadania podczas każdego taktu. Niezwykle istotny jest także sposób trzymania partnerów, który przez cały czas tańczenia nie powinien się zmieniać, zaś sylwetki tancerzy powinny tworzyć subtelne linie. Walc angielski jest tańczony w kontakcie - ciała tancerzy stykają się od bioder aż do mostka partnerki,
Podstawowe figury to - obrót w prawo, chaase, wirówka, promenada, whisk, open telemark, tkacz, skrzydełko, wirówka w lewo, fallaway.
Walc wiedeński
taniec towarzyski, szybsza odmiana walca. Tempo walca wiedeńskiego wynosi ok. 60 taktów na minutę, co przy nieparzystym metrum (zazwyczaj 3/4) daje ok. 180 uderzeń na minutę. Charakterystyczne dla tego tańca są szybkie wirowe obroty. Po raz pierwszy został wykonany w 1815, podczas kongresu wiedeńskiego. Walc wiedeński należy do światowego programu tanecznego i jako taki jest tańczony na turniejach tańca towarzyskiego.
Historia tańca
Walc ten nazywany jest "wiedeńskim" ponieważ jego istnienie jako tańca salonowego rozpoczyna się w roku 1815, w czasie kongresu wiedeńskiego. Kiedy w Wiedniu po raz pierwszy zatańczono walca w obecności dworu, reakcje były różne – damy ostentacyjnie opuściły salę balową, uważając publiczne obejmowanie się w tańcu za niemoralne. Inni sugerowali, iż ciągłe wirowanie w walcu może wywoływać różnego rodzaju choroby, a nawet prowadzić do śmierci. Pomimo tych zastrzeżeń, do połowy dziewiętnastego wieku walc wiedeński stał się nieodłączną częścią balów na dworach prawie całej Europy, z wyjątkiem Anglii oraz Szwajcarii, gdzie długo wzbraniano się przed nim. Szczególne zasługi dla rozwoju walca miała muzyka tworzona przez tak znamienitych kompozytorów jak choćby Johann Strauss (np. Walc Cesarski, Nad Pięknym Modrym Dunajem, Schatz) oraz w późniejszym okresie Piotr Czajkowski (Walc Kwiatów, Wielki Walc).jest on w tempie umiarkowanym szybkim.
Charakterystyka
Walc wiedeński jest najstarszym turniejowym tańcem standardowym. Mimo iż istnieją tańce standardowe o bardziej dostojnych ruchach, jak np. fokstrot, to taniec ten na pewno można zaliczyć do najbardziej eleganckich tańców turniejowych. Tańczy się go do muzyki, najczęściej instrumentalnej, w metrum na trzy czwarte. W muzyce silnie akcentowane jest uderzenie "na raz". Ruchy w walcu wiedeńskim powinny być płynne. Najtrudniejsze jest uzyskanie efektu płynności. Na taniec ten składa się pięć podstawowych figur:
krok zmienny,
obrót w prawo,
obrót w lewo,
fleckerl w prawo,
fleckerl w lewo.
W turniejach, gdzie nie ma ograniczeń, co do figur również:
left whisk,
contra check oraz
pivot turn. Fokstrot, foxtrot - amerykański taniec towarzyski, dotarł do Europy około 1918 roku; metrum parzyste, rytm synkopowany, tempo szybkie.
Słowo "foxtrot" oznacza krok lisa - pochodzi od nazwiska aktora Harry'ego Foksa, który wprowadził do tego tańca kroki kłusujące.
Fokstrot uważany jest za jeden z najtrudniejszych tańców i nazywany "najtrudniejszym spacerem świata".
Odmiany fokstrota to: Slow-fox , Quickstep i Marsz-Fox.
Takt: 4/4
Tempo: 30-32 taktów na minutę, co przy takcie 4/4 daje 120 BPM (4 razy 30).
Spis treści
1 Zarys historii
2 Postawa taneczna
3 Rytm
FOXTROT
Zarys historii
Twórcą fokstrota był Amerykanin Harry Fox, aktor, który w 1913 roku wprowadził na scenę teatru pewną ilość specyficznych kroków dotąd nie spotykanych w balecie określanych mianem "Fox's Trot". Na początku fokstrot był tańcem dowolnym, bez ściśle określonych reguł. Taniec ten dawał tańczącym odprężenie, nie nastręczał trudności, tancerze poruszali się w praktycznie dowolny sposób. Jednakże w 1914 roku amerykański związek nauczycieli tańca ustalił pierwsze zasady tańczenia fokstrota, wprowadzono podział na kroki wolne i szybkie tańczone po linii prostej lub w obrotach w prawo. Taniec ten w dalszym ciągu był rozwijany przez angielskich nauczycieli tańca, którzy wzbogacili fokstrota o kroki boczne i określili rytm tych kroków: wolno, wolno, szybko, szybko.
Postawa taneczna
Typowa postawa do tańców standardowych (z wyjątkiem tanga). Partner ze swoją partnerką ustawiają się naprzeciwko siebie, przy czym są przesunięci, tak, że każdy na wprost swojej głowy ma prawe ramię partnera. Przesunięcie to po pierwsze umożliwia łatwiejsze wykonywanie obrotów, po drugie powoduje, że prawa noga wchodzi między nogi partnera, a lewa na zewnątrz jego nóg, przez co partnerzy nie zderzają się kolanami. Postawa jest naturalnie wyprostowana, partnerzy stykają się biodrami, twarze (zwłaszcza partnerki) zwrócone lekko w lewo, głowy uniesione. Partnerka dodatkowo nieznacznie odchyla tułów w lewą stronę. Prawa dłoń tancerza (palce razem złączone) znajduje się w okolicach lewej łopatki tancerki. Lewa dłoń partnerki na ramieniu partnera. Pozostałe ręce połączone unoszą się na wysokość głowy tancerki, tworząc w łokciach kąt ok. 120-140 stopni. Ramiona opuszczone swobodnie w dół, łopatki ściągnięte do tyłu. Łokcie w przybliżeniu na wysokości ramion. Linia prosta przechodząca przez łokcie i ramiona jest pozioma.
Rytm
Kroki mogą być wolne (S=1/2 taktu), szybkie (Q=1/4 taktu) i bardzo szybkie (1/8 taktu, rozliczane jako quick-and-quick). Podstawowy krok (Feather step - Three step) tańczony jest w tempie (SQQSQQ), przy czym można zaczynać w różnych częściach taktu (dla par początkujących najłatwiej będzie zacząć na raz). Bardziej zaawansowane figury są tańczone w zasadzie każda w innym rytmie.
Technika
Podobnie jak wszystkie tańce standardowe (z wyj. tzw. stylu amerykańskiego), fokstrota tańczymy w trzymaniu zamkniętym.
Najważniejszą cechą fokstrota jest połączenie otwartych figur z akcją swingową (akcja swingowa to przyspieszenia spowodowane swobodnym puszczaniem ciała, ruchem podobnym do wahadła w zegarze. Otwarte figury oznaczają, że na koniec taktu nie łączymy razem nóg, w przeciwieństwie do np. walca i nie ma w fokstrocie zatrzymań ruchu postępowego). Swing (przyspieszenie w ciele) jest w wolnym kroku, nie w szybkim. Dzięki temu para tańcząca fokstrota sprawia wrażenie, jakoby opadała podczas przyspieszeń akcji swingowej, a unosiła się podczas jej zatrzymań. Efekt wydłużenia kroku uzyskuje się poprzez wciśnięcie stopy w parkiet, przerolowanie od pięt do palców i odbicie się od parkietu.
Fokstrot ma charakter progresywny, częściej partner idzie do przodu, a partnerka do tyłu. Kroki do przodu na ogół stawia się od pięty w wolnych krokach, a od palców w szybkich (są wyjątki), podobnie, jak w pozostałych tańcach swingowych (to zresztą samo wychodzi naturalnie) i podobnie też nogi zaczynają ruch od biodra - także w krokach do tyłu (tylko w tangu od kolan).
Wiele figur jest wspólnych dla fokstrota i walca angielskiego (tylko ze zmienionym rozliczeniem), niektóre są wspólne dla fokstrota i quickstepa.
Quickstep
to taniec towarzyski należący do grupy tańców standardowych. Po raz pierwszy w Europie pojawił się w Anglii, w pierwszej połowie ubiegłego stulecia, będąc poniekąd szybką odmianą fokstrota. Podobnie jak fokstrot charakteryzuje się metrum parzystym (4/4). Przy tempie 48-50 taktów/min, quickstep jest najszybszym tańcem standardowym (od 2 do 8 kroków w takcie, średnio 4). Jak każdy z tańców standardowych jest tańczony w trzymaniu zamkniętym (nie dotyczy tzw. stylu amerykańskiego).
Quickstep należy do grupy tańców swingowych, jednak ze względu na szybkie tempo, akcja swingowa jest mniej wyraźna, niż w fokstrocie. (Akcja swingowa to przyspieszenia i zwolnienia ruchu podobne to wykonywanych przez huśtawkę, czyli swing po angielsku, będącej odpowiednio na dole i na górze).
Charakterystyczną cechą quickstepa są podskoki, sprawiające wrażenie, jakby tańcząca para poruszała się ponad powierzchnią parkietu oraz kicki (czyli wykopy nogami a powietrze). Choć w zasadzie nie wykonuje się podskoków, to szybkie tempo tańca sprawia, przy krokach tańczonych w tempie 8/takt (czyli rozliczanych jako quick-and-quick) tancerze samoistnie wznoszą się w powietrze. Charakterystyczne figury quickstepa, to np. Progressive Chasse (wrażenie unoszenia się nad parkietem), Woodpecker (z kickami) oraz Rocket (oba efekty na raz).
Na turniejach tańczy się go jako czwarty taniec standardowy, zaraz po walcu wiedeńskim.
Prosty rytmicznie, ruchy i obroty świadczą o silnym pokrewieństwie z walcem wiedeńskim, pochodzi z Anglii i po raz pierwszy został wykonany około roku 1910[potrzebne źródło] w Londynie. Takt 3/4, tempo 30 - 31 taktów/min., którego technikę i styl ustalono w Anglii w 1921 roku.[1]
Jest tańcem swingowym, także metronometrycznym i wirowym. Na początku pierwszego uderzenia tańczy się płasko, pod koniec zaczyna sie akcja unoszenia. W drugim kroku kontynuuje się unoszenie, zaś pod koniec trzeciego opada. Bardzo często nawet pary turniejowe popełniają błąd opadając w pierwszym kroku[potrzebne źródło]. Na turniejach tańca towarzyskiego jest tańczony przez pary jako pierwszy z tańców standardowych.
Walc angielski należy do klasycznych tańców turniejowych. Na kryteria oceny sędziowskiej składa się m.in. prawidłowe wykonanie wahadłowego ruchu pary,z różnymi wariantami unoszenia i opadania podczas każdego taktu. Niezwykle istotny jest także sposób trzymania partnerów, który przez cały czas tańczenia nie powinien się zmieniać, zaś sylwetki tancerzy powinny tworzyć subtelne linie. Walc angielski jest tańczony w kontakcie - ciała tancerzy stykają się od bioder aż do mostka partnerki,
Podstawowe figury to - obrót w prawo, chaase, wirówka, promenada, whisk, open telemark, tkacz, skrzydełko, wirówka w lewo, fallaway.
Walc wiedeński
taniec towarzyski, szybsza odmiana walca. Tempo walca wiedeńskiego wynosi ok. 60 taktów na minutę, co przy nieparzystym metrum (zazwyczaj 3/4) daje ok. 180 uderzeń na minutę. Charakterystyczne dla tego tańca są szybkie wirowe obroty. Po raz pierwszy został wykonany w 1815, podczas kongresu wiedeńskiego. Walc wiedeński należy do światowego programu tanecznego i jako taki jest tańczony na turniejach tańca towarzyskiego.
Historia tańca
Walc ten nazywany jest "wiedeńskim" ponieważ jego istnienie jako tańca salonowego rozpoczyna się w roku 1815, w czasie kongresu wiedeńskiego. Kiedy w Wiedniu po raz pierwszy zatańczono walca w obecności dworu, reakcje były różne – damy ostentacyjnie opuściły salę balową, uważając publiczne obejmowanie się w tańcu za niemoralne. Inni sugerowali, iż ciągłe wirowanie w walcu może wywoływać różnego rodzaju choroby, a nawet prowadzić do śmierci. Pomimo tych zastrzeżeń, do połowy dziewiętnastego wieku walc wiedeński stał się nieodłączną częścią balów na dworach prawie całej Europy, z wyjątkiem Anglii oraz Szwajcarii, gdzie długo wzbraniano się przed nim. Szczególne zasługi dla rozwoju walca miała muzyka tworzona przez tak znamienitych kompozytorów jak choćby Johann Strauss (np. Walc Cesarski, Nad Pięknym Modrym Dunajem, Schatz) oraz w późniejszym okresie Piotr Czajkowski (Walc Kwiatów, Wielki Walc).jest on w tempie umiarkowanym szybkim.
Charakterystyka
Walc wiedeński jest najstarszym turniejowym tańcem standardowym. Mimo iż istnieją tańce standardowe o bardziej dostojnych ruchach, jak np. fokstrot, to taniec ten na pewno można zaliczyć do najbardziej eleganckich tańców turniejowych. Tańczy się go do muzyki, najczęściej instrumentalnej, w metrum na trzy czwarte. W muzyce silnie akcentowane jest uderzenie "na raz". Ruchy w walcu wiedeńskim powinny być płynne. Najtrudniejsze jest uzyskanie efektu płynności. Na taniec ten składa się pięć podstawowych figur:
krok zmienny,
obrót w prawo,
obrót w lewo,
fleckerl w prawo,
fleckerl w lewo.
W turniejach, gdzie nie ma ograniczeń, co do figur również:
left whisk,
contra check oraz
pivot turn. Fokstrot, foxtrot - amerykański taniec towarzyski, dotarł do Europy około 1918 roku; metrum parzyste, rytm synkopowany, tempo szybkie.
Słowo "foxtrot" oznacza krok lisa - pochodzi od nazwiska aktora Harry'ego Foksa, który wprowadził do tego tańca kroki kłusujące.
Fokstrot uważany jest za jeden z najtrudniejszych tańców i nazywany "najtrudniejszym spacerem świata".
Odmiany fokstrota to: Slow-fox , Quickstep i Marsz-Fox.
Takt: 4/4
Tempo: 30-32 taktów na minutę, co przy takcie 4/4 daje 120 BPM (4 razy 30).
Spis treści
1 Zarys historii
2 Postawa taneczna
3 Rytm
FOXTROT
Zarys historii
Twórcą fokstrota był Amerykanin Harry Fox, aktor, który w 1913 roku wprowadził na scenę teatru pewną ilość specyficznych kroków dotąd nie spotykanych w balecie określanych mianem "Fox's Trot". Na początku fokstrot był tańcem dowolnym, bez ściśle określonych reguł. Taniec ten dawał tańczącym odprężenie, nie nastręczał trudności, tancerze poruszali się w praktycznie dowolny sposób. Jednakże w 1914 roku amerykański związek nauczycieli tańca ustalił pierwsze zasady tańczenia fokstrota, wprowadzono podział na kroki wolne i szybkie tańczone po linii prostej lub w obrotach w prawo. Taniec ten w dalszym ciągu był rozwijany przez angielskich nauczycieli tańca, którzy wzbogacili fokstrota o kroki boczne i określili rytm tych kroków: wolno, wolno, szybko, szybko.
Postawa taneczna
Typowa postawa do tańców standardowych (z wyjątkiem tanga). Partner ze swoją partnerką ustawiają się naprzeciwko siebie, przy czym są przesunięci, tak, że każdy na wprost swojej głowy ma prawe ramię partnera. Przesunięcie to po pierwsze umożliwia łatwiejsze wykonywanie obrotów, po drugie powoduje, że prawa noga wchodzi między nogi partnera, a lewa na zewnątrz jego nóg, przez co partnerzy nie zderzają się kolanami. Postawa jest naturalnie wyprostowana, partnerzy stykają się biodrami, twarze (zwłaszcza partnerki) zwrócone lekko w lewo, głowy uniesione. Partnerka dodatkowo nieznacznie odchyla tułów w lewą stronę. Prawa dłoń tancerza (palce razem złączone) znajduje się w okolicach lewej łopatki tancerki. Lewa dłoń partnerki na ramieniu partnera. Pozostałe ręce połączone unoszą się na wysokość głowy tancerki, tworząc w łokciach kąt ok. 120-140 stopni. Ramiona opuszczone swobodnie w dół, łopatki ściągnięte do tyłu. Łokcie w przybliżeniu na wysokości ramion. Linia prosta przechodząca przez łokcie i ramiona jest pozioma.
Rytm
Kroki mogą być wolne (S=1/2 taktu), szybkie (Q=1/4 taktu) i bardzo szybkie (1/8 taktu, rozliczane jako quick-and-quick). Podstawowy krok (Feather step - Three step) tańczony jest w tempie (SQQSQQ), przy czym można zaczynać w różnych częściach taktu (dla par początkujących najłatwiej będzie zacząć na raz). Bardziej zaawansowane figury są tańczone w zasadzie każda w innym rytmie.
Technika
Podobnie jak wszystkie tańce standardowe (z wyj. tzw. stylu amerykańskiego), fokstrota tańczymy w trzymaniu zamkniętym.
Najważniejszą cechą fokstrota jest połączenie otwartych figur z akcją swingową (akcja swingowa to przyspieszenia spowodowane swobodnym puszczaniem ciała, ruchem podobnym do wahadła w zegarze. Otwarte figury oznaczają, że na koniec taktu nie łączymy razem nóg, w przeciwieństwie do np. walca i nie ma w fokstrocie zatrzymań ruchu postępowego). Swing (przyspieszenie w ciele) jest w wolnym kroku, nie w szybkim. Dzięki temu para tańcząca fokstrota sprawia wrażenie, jakoby opadała podczas przyspieszeń akcji swingowej, a unosiła się podczas jej zatrzymań. Efekt wydłużenia kroku uzyskuje się poprzez wciśnięcie stopy w parkiet, przerolowanie od pięt do palców i odbicie się od parkietu.
Fokstrot ma charakter progresywny, częściej partner idzie do przodu, a partnerka do tyłu. Kroki do przodu na ogół stawia się od pięty w wolnych krokach, a od palców w szybkich (są wyjątki), podobnie, jak w pozostałych tańcach swingowych (to zresztą samo wychodzi naturalnie) i podobnie też nogi zaczynają ruch od biodra - także w krokach do tyłu (tylko w tangu od kolan).
Wiele figur jest wspólnych dla fokstrota i walca angielskiego (tylko ze zmienionym rozliczeniem), niektóre są wspólne dla fokstrota i quickstepa.
Quickstep
to taniec towarzyski należący do grupy tańców standardowych. Po raz pierwszy w Europie pojawił się w Anglii, w pierwszej połowie ubiegłego stulecia, będąc poniekąd szybką odmianą fokstrota. Podobnie jak fokstrot charakteryzuje się metrum parzystym (4/4). Przy tempie 48-50 taktów/min, quickstep jest najszybszym tańcem standardowym (od 2 do 8 kroków w takcie, średnio 4). Jak każdy z tańców standardowych jest tańczony w trzymaniu zamkniętym (nie dotyczy tzw. stylu amerykańskiego).
Quickstep należy do grupy tańców swingowych, jednak ze względu na szybkie tempo, akcja swingowa jest mniej wyraźna, niż w fokstrocie. (Akcja swingowa to przyspieszenia i zwolnienia ruchu podobne to wykonywanych przez huśtawkę, czyli swing po angielsku, będącej odpowiednio na dole i na górze).
Charakterystyczną cechą quickstepa są podskoki, sprawiające wrażenie, jakby tańcząca para poruszała się ponad powierzchnią parkietu oraz kicki (czyli wykopy nogami a powietrze). Choć w zasadzie nie wykonuje się podskoków, to szybkie tempo tańca sprawia, przy krokach tańczonych w tempie 8/takt (czyli rozliczanych jako quick-and-quick) tancerze samoistnie wznoszą się w powietrze. Charakterystyczne figury quickstepa, to np. Progressive Chasse (wrażenie unoszenia się nad parkietem), Woodpecker (z kickami) oraz Rocket (oba efekty na raz).
Na turniejach tańczy się go jako czwarty taniec standardowy, zaraz po walcu wiedeńskim.
TANIEC towarzyski PASJĄ
Taniec towarzyski to uprawiana od początku XX wieku forma rozrywki, wywodząca się z tańców salonowych i zabaw ludowych. Poszczególne tańce różnią się pochodzeniem, charakterem, schematem ruchów i muzyką.
Taniec towarzyski to także dyscyplina zajmująca się tańcami wykonywanymi kiedyś na salach balowych, a obecnie na zawodach organizowanych przez Międzynarodowy Związek Tańców Towarzyskich. W Polsce Polskie Towarzystwo Taneczne (PTT) istnieje od 50 lat. Tańce dzielimy na :
tańce standardowe (ST):
walc angielski
walc wiedeński
tango (dawniej taniec latynoamerykański)
foxtrot
quickstep
tańce latynoamerykańskie (LA):
rumba
samba
cha-cha
pasodoble
jive
Do innych popularnych tańców należą (nie są to jednak typowe tańce towarzyskie oceniane na turniejach tanecznych lecz tańce użytkowe):
american smooth
bachata
beguine
blues rock
boogie
boogie-woogie
boston
calypso
karioka
kizomba
charleston
conga
country-dance
Lambeth walk
madison
mambo
one-step
polka czeska (oceniana na turniejach tańca towarzyskiego w kategoriach Hobby w Czechach)
reggaeton
rock and roll
salsa
shimmy
slow-fox
tango argentyńskie
twist
two-step
Taniec towarzyski to także dyscyplina zajmująca się tańcami wykonywanymi kiedyś na salach balowych, a obecnie na zawodach organizowanych przez Międzynarodowy Związek Tańców Towarzyskich. W Polsce Polskie Towarzystwo Taneczne (PTT) istnieje od 50 lat. Tańce dzielimy na :
tańce standardowe (ST):
walc angielski
walc wiedeński
tango (dawniej taniec latynoamerykański)
foxtrot
quickstep
tańce latynoamerykańskie (LA):
rumba
samba
cha-cha
pasodoble
jive
Do innych popularnych tańców należą (nie są to jednak typowe tańce towarzyskie oceniane na turniejach tanecznych lecz tańce użytkowe):
american smooth
bachata
beguine
blues rock
boogie
boogie-woogie
boston
calypso
karioka
kizomba
charleston
conga
country-dance
Lambeth walk
madison
mambo
one-step
polka czeska (oceniana na turniejach tańca towarzyskiego w kategoriach Hobby w Czechach)
reggaeton
rock and roll
salsa
shimmy
slow-fox
tango argentyńskie
twist
two-step
Taniec sportowy
Taniec towarzyski nie jest dyscypliną olimpijską i jest jednym z najmniej popularnych sportów świata. Mimo to posiada ścisłe zasady. Wszystkich sportowych tancerzy dzieli się na kategorie: wiekowe i klasowe. Kategorie wiekowe to "do 7 lat", "8-9 lat", "10-11 lat", "12-13 lat", "14-15 lat" i "powyżej 15 lat". Kategorie klasowe mogą być HOBBY("H", "G", "F"), lub sportowe. Klasy sportowe od najsłabszej, do najlepszej to: "E", "D", "C", "B", "A", "S". Aby zdobyć wyższą klasę taneczną należy na turniejach tanecznych organizowanych przez PTT zdobyć odpowiednią ilość punktów i odpowiednią ilość razy stanąć na podium (oprócz klas hobby - tam uczestnik wybiera, w której klasie startuje.) Każdej klasie tanecznej towarzyszą inne zasady. Między innymi różnią się stroje taneczne poszczególnych klas. Np. do "C" klasy tanecznej tańce standardowe partner tańczy w czarnych spodniach, białej koszuli i kamizelce, natomiast już od "B" klasy zamiast kamizelki zakłada się frak.
TURNIEJE TANECZNE
Taniec towarzyski nie jest dyscypliną olimpijską i jest jednym z najmniej popularnych sportów świata. Mimo to posiada ścisłe zasady. Wszystkich sportowych tancerzy dzieli się na kategorie: wiekowe i klasowe. Kategorie wiekowe to "do 7 lat", "8-9 lat", "10-11 lat", "12-13 lat", "14-15 lat" i "powyżej 15 lat". Kategorie klasowe mogą być HOBBY("H", "G", "F"), lub sportowe. Klasy sportowe od najsłabszej, do najlepszej to: "E", "D", "C", "B", "A", "S". Aby zdobyć wyższą klasę taneczną należy na turniejach tanecznych organizowanych przez PTT zdobyć odpowiednią ilość punktów i odpowiednią ilość razy stanąć na podium (oprócz klas hobby - tam uczestnik wybiera, w której klasie startuje.) Każdej klasie tanecznej towarzyszą inne zasady. Między innymi różnią się stroje taneczne poszczególnych klas. Np. do "C" klasy tanecznej tańce standardowe partner tańczy w czarnych spodniach, białej koszuli i kamizelce, natomiast już od "B" klasy zamiast kamizelki zakłada się frak.
TURNIEJE TANECZNE
Ogólnopolskie Turnieje Tańca Towarzyskiego(OTTT) organizowane są przez członków Polskiego Towarzystwa Tanecznego. Wszystkie kategorie oceniane są oddzielne. Uczestniczy odzielnie tańczą tańce latynoamerykańskie (LA) i odzielnie tańce standardowe (ST) (różni się także ubiór przy tańczeniu obu tych rodzajów tańców). Do "C" klasy tanecznej tańczy się po cztery tańce LA - Samba, Cha cha cha, Rumba, Jive i po cztery tańce ST - Walc angielski, Tanngo, Walc wiedeński, Quickstep. Od "C" klasy dochodzi jeden taniec LA - Pasodoble i jeden taniec ST - Foxtrot.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
